میلگرد استیل، ستون فقرات سازه‌های مدرن، با ترکیبات شیمیایی و آلیاژهای منحصر به فرد، خواص بی‌نظیری را به ارمغان می‌آورد. در این مقاله، سفری به دنیای اتم‌ها و مولکول‌های تشکیل‌دهنده این فولاد ضدزنگ خواهیم داشت و به بررسی دقیق ترکیبات شیمیایی و آلیاژهای آن می‌پردازیم.

1. عناصر اصلی:

آهن: پایه و اساس میلگرد استیل، عنصر آهن (Fe) تقریباً 70 تا 80 درصد است که استحکام و چارچوب کلی را به آن می‌بخشد.
کروم: عنصر کلیدی در مقاومت در برابر خوردگی، کروم (Cr) است که با تشکیل لایه محافظ اکسید کروم، مانع از نفوذ عوامل مخرب به داخل فولاد می‌شود. محتوای کروم در میلگرد استیل معمولاً بین 16 تا 18 درصد است.
نیکل: نیکل (Ni) عنصری دیگر است که به مقاومت در برابر خوردگی، به ویژه در برابر اسید کلریدریک و محیط‌های شور، کمک می‌کند. همچنین، نیکل شکل‌پذیری و جوش‌پذیری میلگرد را افزایش می‌دهد. محتوای نیکل در گریدهای مختلف میلگرد استیل بین 6 تا 12 درصد متغیر است.

2. عناصر آلیاژی:

مولیبدن: مولیبدن (Mo) مقاومت در برابر خوردگی، به ویژه در برابر اسیدها و دماهای بالا را افزایش می‌دهد. همچنین، مولیبدن استحکام و سختی میلگرد را نیز ارتقا می‌بخشد.
منگنز: منگنز (Mn) به افزایش استحکام و سختی میلگرد کمک می‌کند. همچنین، منگنز از اکسید شدن فولاد در حین ذوب شدن جلوگیری می‌کند.
سیلیکون: سیلیکون (Si) خاصیت ارتجاعی و مقاومت در برابر حرارت میلگرد را افزایش می‌دهد. همچنین، سیلیکون از تشکیل ناخالصی‌ها در حین ذوب شدن فولاد جلوگیری می‌کند.
تیتان: تیتان (Ti) به تثبیت کاربیدها در فولاد کمک می‌کند و از رسوب کاربیدها در مرز دانه‌ها جلوگیری می‌کند. این امر، چقرمگی و مقاومت در برابر شکستگی میلگرد را افزایش می‌دهد.
مس: مس (Cu) به بهبود قابلیت ماشینکاری و جوش‌پذیری میلگرد کمک می‌کند.
آزوت: نیتروژن (N) استحکام و سختی میلگرد را افزایش می‌دهد. همچنین، نیتروژن از رشد دانه‌ها در حین فرآیند آلیاژسازی جلوگیری می‌کند و به ریزتر شدن دانه‌ها کمک می‌کند.
گوگرد: گوگرد (S) عنصری ناخواسته در میلگرد استیل است که می‌تواند باعث شکنندگی و کاهش چقرمگی آن شود. با این حال، مقادیر کم گوگرد برای بهبود قابلیت ماشینکاری میلگرد مفید است.
فسفر: فسفر (P) نیز عنصری ناخواسته در میلگرد استیل است که می‌تواند شکنندگی و کاهش چقرمگی آن را به دنبال داشته باشد.